25 Nisan 2012 Çarşamba

bilsem yalnız olduğunu

gün solarken akşamın ufkunda
küçük bir çocuk sıyrılır içimden
hala aklı uçurtmasında kalmış
ele avuca sığmaz, afacan
onu tutamam
o koşar ben koşarım
zaman akar saçlarıma...

bilsem yalnız olduğunu
bu akşam sana geleceğim
öylesine, konuşmak için
içimde düğümlenen soruların
yanıtını belki sen bilirsin..
en azından,
''boş ver dostum'' dersin
''kim çözmüş ki bu düğümü!''

kanatlarım olsa uçacağım
yakından görmek için, gökyüzünün rengini
imkanım olsa düşlere gireceğim
şiir olmak yetmiyor
deniz olmak istiyorum, ya da orman
..ve ille de çocuk olmak istiyorum
bu tanımadığım oyuncaklarla oynamak için..

bilsem yalnız olduğunu
böyle uzaklardan bakar mıyım?
bu yapayalnızlığın kör karanlığında
imdat ateşleri yakar mıyım?
binerim rüzgarın terkisine
dağ demez, tepe demez aşarım
zulamda ne kalmışsa kısmete..

bahar olsam açacağım
kanatlarım olsa uçacağım
ne kanatlarım var, ne baharım
bir gün daha solarken akşamın ufkunda
penceremden uzaklara bakarım..

24/Nisan/2012
Ali SÖNMEZ




Hiç yorum yok:

Yorum Gönder